నా సంతోషం సొరకాయ కూర వండడంలో లేదు సూర్యోదయంలో ఉంది

వంట చెయ్యడమంటే నాకు పరమ చిరాకు.

దాన్నొక వృత్తిగా మలచి విశ్వవిద్యాలయాలు నడిపిస్తూ ఏటేటా వేలాది మంది సంస్థాపరమైన వంట నిపుణుల్ని దిగుమతి చేస్తున్నా సరే అవి నాకేమాత్రం ఆసక్తిని కలిగించలేకపోయాయి. మూడు తరాల ఆడపిల్లలు కలలు కన్న ఎయిర్ హోస్టెస్ (గగన సఖి) ఉద్యోగం కూడా వంటకి అనుబంధమైన వడ్డన వుండటం వల్లనే అనాకర్షణీయంగా కనిపిస్తుంది.

నా అభిప్రాయాలు నావి అవి ఎవర్నైనా బాధిస్తే క్షమించాలి. ఆ మాటకొస్తే నన్ను నేనిలా క్షమించుకుంటూ బాధించుకుంటూ గత పాతికేళ్ళుగా వొండి వారుస్తూనే వున్నాను. బహుశా ఒక మహా నగరానికి సరిపడినంత కూరలూ పచ్చళ్ళూ, సాంబార్లూ ఈ సుష్కమైన చేతుల్తో ఉడికించేసి వుంటాను.వంటని ఇంతగా ద్వేషించే మీరు అందులో ఉన్న “శ్రమ జీవన సౌందర్యా”న్ని ఎలా గుర్తిస్తారనో, ఎవరు వండకపోతే తిండి ఎలా తింటారనో మీరు నన్ను అడగచ్చు. అన్ని పనుల్లాగే వంటకూడా అభిరుచికీ అవసరానికీ పరిమితమై వుండక ఒక జెండర్ జీవితాన్నే ఎందుకు కాల్చుకు తింటుందనేది నా ప్రశ్న.”వంట బానే చేస్తావుగా కాస్త మొహం ప్రశాంతంగా వుంచుకుంటే ఏం పోయింది?” నీకేం కావాలో చెప్పు మిక్సీనా, కొత్త స్టవ్వా? అంటాడు మా ఆయిన.

అడిగితే వంటావిడ్ని కూడా కొని పెడతాడు. అప్పుడు నేను వంటింటికి నటీమణి స్థాయినుంచి దర్శక స్థాయికి మారుతానే తప్ప ఆ గోడలు దాటి ఇవతలికి మాత్రం రాలేను. నేను అడుగుతున్నవి ప్రత్యామ్నాయ మార్గాలు కాదు. విధానంలో వున్న లోపాల్ని గురించి.

బతకడం కోసం తినాలి కాబట్టి తిండికి వంట తప్ప, ఆ వండేందుకు నా చేతులు తప్ప ఇంకో దారి లేదు కాబట్టి నేను పుట్టకముందునుంచి వంటింటికి లొంగిపోయాను.

ఈమద్య పన్నాసుభ్రమణ్య భట్టు అనే పెద్దమనిషి, “నేనిప్పుడు ఇంటికెళ్ళీ, మడి కట్టుకుని మా అమ్మకి వొండిపెడతాను తెలుసా? ఏమిటి మీ ఫెమినిస్టు కష్టాలు?” అన్నాడు.

ఇందులో అనేక కోణాలు ఉన్నాయి.

వంట ఏమంత కష్టం తల్చుకుంటే నాలాంటి మగధీరుడు కూడా వొండి పడేస్తాడు. అనేది ఒకటి. అయితే ఇదే వంట వాళ్ళమ్మ మంచంలో పడ్డాకా గానీ రుచి చూసే భాగ్యానికి నోచుకోలేదు. ఈ భాగ్యానికి ముందు ఆవిడ ఎన్ని టన్నుల మడి బట్టల్ని ఆరేసిందో, ఎన్ని ఎకరాల్ని ఉడికించిందో ఈ కొడుక్కి తెలీదు.

వంటింటిని గురించి సగటు మగవాడి కబుర్లు భలే ఆసక్తిగా వుంటాయి. “ప్చ్… ఏం ఉద్యోగాలో ఏం పాడో ఆడాళ్ళ ప్రాణానికి సుఖం లేకుండా పోతోంది” అంటాడు మా మామగారు. సుఖంగా వుండటమంటే సోరకాయని ఆవపోసి, పులుసుపోసి, పాలుపోసి, పెరుగుపోసి, సెనగలు పోసి, గన్నేరు పప్పులు పోసి వండటమనేది ఆయన అభిప్రాయం కావచ్చు. మరెందుకో గాని నా సుఖం సంతోషం సోరకాయలో లేవు. అవి సూర్యోదయంలో వున్నాయి. వంట చింతలేని ఆకాశంలో పొడిచిన సూర్యోదయం.

అందుకోసం నేను రాత్రే కూరలు తరుక్కుని కూచోవాలి. లేదా సూర్యోదయానికి ముందు ఇడ్లీ కుక్కర్ స్టవ్వు మీద విసిరి కొట్టి మేడమీదికి పారిపోవాలి. కుక్కరు ఈలేసినా వంటిల్లు కన్ను కొట్టినా వెనక్కి చూడకూడదు.
ఇడ్లీల కోసమే నిద్ర లేచిన వాళ్ళకి ఆ ఇడ్లీలంటే ఆసక్తి లేని, సూర్యోదయం మీద ప్రేమ వున్న వాళ్ళు ఆ ప్రేమంతా త్యాగం చేసి పిండి ముద్దలై ఉడకాలి. భలే బావుంది కదూ.

మగాడి హృదయానికి పొట్టలోంచి దారి వుంటుందిట. అంత చెత్త దారిలోంచి ప్రయాణించే అవసరం ఎవరికి రాకుండుగాక. మరి ఆడాళ్ళ హృదయానికి దారి ఎవరైనా కనిపెట్టారా? ఎదురుగుండా టి.వి లో “పెళ్ళాం ఊరెళితే…” అనే సినిమా వస్తోంది. ఒకే ఒక ఆడదాని కోసం ఎంత వెర్రి వెంగళాయిలైపోతున్నారో చూస్తున్నాను. మరి మొగుడు ఊరెడితే ఆ సమయం ఎంత ఫలవంతంగా, ఆనందంగా వుంటుందో ఎన్నాళ్ళనుంచో వాయిదా పడ్డ పనులు ఎంత బాగా చేసుకోవచ్చో నేనది అనుభవిస్తున్నాను. ఇవాళ అన్నం వొండుకోలేదు. కాఫీ కలుపు కోలేదు. నచ్చిన పాటలు విన్నాను. నచ్చిన రాతలు రాశాను. నచ్చిన మిత్రులతో కబుర్లు చెబుతున్నాను. ఆకలి వేస్తే బైటికి పోయి తింటాను. అది ఇంకొకరికి ఆదాయం అవుతుంది. ఇది స్వేచ్ఛ రుచి అభిరుచి పానీయం.